Τα παιδιά των ανθρώπων

Τα παιδιά σας δεν είναι δικά σας παιδιά.

Είναι γιοί και κόρες της επιθυμίας της Ζωής γιά τον εαυτό της.

Έρχονται στον κόσμο μέσα από σας, αλλά όχι γιά σας

κι αν ζουν μαζί σας, δε σας ανήκουν.

Μπορείτε να τους δώσετε αγάπη, αλλά όχι τις σκέψεις σας,

γιατί έχουν δικές τους σκέψεις.

Μπορείτε να φιλοξενείτε τα σώματά τους, αλλά όχι τις ψυχές τους,

γιατί οι ψυχές τους ζουν στον κόσμο του αύριο

που δε μπορείτε να τον επισκεφθείτε ούτε στα όνειρά σας.

Μπορείτε να προσπαθείστε να τους μοιάσετε, αλλά μη προσπαθείτε

να σας μοιάσουν, γιατί η ζωή δε γυρίζει πίσω

και δε καθυστερεί στη μέρα που πέρασε.

Εσείς είστε τα τόξα απ' όπου τα παιδιά σας εκτοξεύονται

σα ζωντανά βέλη.

Ο Τοξότης βλέπει το στόχο στο μονοπάτι της Απεραντωσύνης

κι Εκείνος σε λυγίζει με τη δύναμή του,

γιά να πάνε τα βέλη γρήγορα και μακριά.

Αφήσου με χαρά να λυγίσεις στο χέρι του Τοξότη

γιατί όπως Εκείνος αγαπάει το βέλος που πετάει,

αγαπάει και το σταθερό τόξο.

Kahlil Gibran - από τον "Προφήτη"

Γιά πολλούς και διάφορους λόγους, ο άνθρωπος είναι το πιό άτυχο είδοςτου πλανήτη μας. Μιά απ΄τις ατέλειωτες ατυχίες μας είναι και η πρόσδεση (bindning) στα παιδιά μας, εφ΄όρου ζωής. Τα ζώα γεννάν, φροντίζουν τα νεογνά, τα εξασκούν σ΄ότι τους χρειάζεται και μετά, τέλος. Η μητέρα εξαφανίζεται, ο πατέρας τό΄χει σκάσει από νωρίς...

Εμείς δεν απελευθερωνόμαστε ποτέ, γιά να μη πούμε γιά τις τύψεις ενοχής όταν η εξέλιξη τπαιδιών δε πάει προς τις κατευθύνσεις που θέλουμε ή φαντασιωνόμαστε. Βασανιζόμαστε με σκέψεις ”τι λάθη κάναμε” και απαντήσεις δε υπάρχουν, ούτε μπορούμε να επηρρεάσουμε το εξωτερικό περιβάλλον που τα διαμορφώνει καθοριστικά. Δυστυχώς, η πείρα δε μεταδίνεται. Πολύ μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα γιά τους ανθρώπους που άφησαν τον τόπο τους και ζουν σε μιά ξένη χώρα. Οι γονείς μεταφέρουν μέσα τους ένα ιστό κανόνων και προσμονών που χτίστηκαν στη χώρα που γεννήθηκαν. Τα παιδιά μεγαλώνουν και επηρρεάζονται απ΄αυτό που βλέπουν γύρω τους. Η σύγκρουση είναι σχεδόν αναπόφευκτη, το χάσμα που δημιουργείται ακόμα μεγαλύτερο από τo συνηθισμένo.

Aν συμφωνείτε, τί απομένει; Ίσως, μόνο αυτό που έχει λεχθεί και είναι σωστό ότι, ”τα παιδιά δε κάνουν αυτό που τους λέμε αλλά αυτό που βλέπουν εμάς να κάνουμε”.

Και τί άλλο; Μιά οικολογική συνείδηση, όχι σπατάλες και, το κυριότερο, να υπάρχει διάλογος. Οι δυνατότητες γιά την ύπαρξη διαλόγου είναι δικιά μας ευθύνη.

Προφανώς συμφωνείτε πως, όταν τα παιδιά σας συναντούν δυσκολίες ή μπλέκουν σε δυσάρεστες καταστάσεις, θέλετε να είστε οι πρώτοι/ες που θα το πληροφορηθείτε. Γιά να συμβεί όμως αυτό πρέπει να έχουν πεισθεί ότι καταλαβαίνετε τα σημερινά προβλήματα, ή τουλάχιστο ότι ξέρετε ν΄ακούτε, να στηρίζετε και να λέτε ήρεμα τη γνώμη σας.

Το περιοδικό θα ήθελε να βοηθήσει προς αυτή την κατεύθυνση με το να ανοιχτεί ένας διάλογος, όπου να κυκλοφορούν ελεύθερα και ανώνυμα οι διάφορες εμπειρίες και ερωτηματικά. Επειδή όμως δε νοείται διάλογος σ΄ένα περιοδικό που εκδίδεται κάθε τρίμηνο, σας προτείνει το blog του που θα λειτουργεί παράλληλα.

Δεν έχετε παρά να πάτε στο τέλος του γραπτού και, εκεί που υπάρχει να κάνετε ο μικρός, λευκός φάκελλος να κάνετε "κλικ” και να γράψετε σχόλια. Mη διστάζετε...