Η μεγάλη "θεά"

του Τίποτα

παίρνει συνέντευξη

από τη

Nia Vardalos

Eίχες την τύχη να μεγαλώσεις

Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε. Είμαστε μία γενιά σε αναμονή. Περάσαμε την παιδική μας ηλικία...περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δυό ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δυό ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή...

κάναμε ταξίδια...

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια δέκα και δώδεκα ωρών, πέντε άτομα σ΄ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το "σύνδρομο της τουριστικής θέσης". Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότ είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε "μακριά γαϊδούρα" και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση.

παίζαμε πόλεμο με πέτρες...

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δε γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους "υπεύθυνους". Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλο και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν είμαστε παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερά ή αναψυκτικό ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

εμείς είχαμε φίλους...

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Internet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δε κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο κι εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα, μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι είμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι κι όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

φτιάχναμε όμως...

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοϊας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μιά πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας: :-): D:P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους "παλιούς"...συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν...παιδί

(Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής. Τον ευχαριστούμε για το ταξίδι!)

----------------------------------------------------

Ένας μικρός σχολιασμός

πάνω στο κείμενο

Το παραπάνω κείμενο είναι δανεισμένο από κάποιο blog. O συγγραφέας του είναι ανώνυμος. Είναι ένας άνθρωπος κάποιας ηλικίας που ατενίζει, με καλωσύνη, το σήμερα των νέων, συγκρίνοντάς το με το νεανικό του τότε. Είναι ένα καλό και αισθαντικό κείμενο, αλλά δε νομίζω ότι μπορεί να ακουμπήσει ένα σημερινό νέο άνθρωπο. Δυστυχώς, η πείρα δε μεταδίνεται στο ανθρώπινο γένος. Ακόμα, και κατά το σύνηθες, είναι ένα κείμενο που μιλάει γιά αρσενικούς και απευθύνεται σε αρσενικούς μόνο.

Ίσως, το μόνο σημείο που μπορεί να ακουμπήσει και να δημιουργήσει κάποια ερωτηματικά να είναι αυτό που λέει, "ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας: :-): D:P". Και πάλι όμως είναι αμφίβολο. Ο συγγραφέας ίσως ξεχνάει μιά σημαντική λεπτομέρεια, πως όταν είμασταν τόσο νέοι και θέλαμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας στα κορίτσια, δεν είχαμε δα και καμιά ευκολία. Ντρεπόμασταν, όπως ντρέπονται όλα τ΄αγόρια. Ή μάλλον, για νά΄μαι πιό δίκαιος, είμασταν ντροπαλοί στα λόγια και τολμηρότεροι στη γλώσσα του σώματος. Σήμερα, οι υπολογιστές, το chat, τα μηνύματα στα κινητά κυριαρχούν. Επειδή δεν έχεις το επίμαχο πρόσωπο μπροστά σου, προσφέρουν μιά τεχνητή ευκολία στην έκφραση συναισθημάτων. Σχετικά με τη σημερινή γλώσσα του σώματος οι πληροφορίες ποικίλλουν... Κάτι που είναι μάλλον σίγουρο είναι πως, η περιβόητη ελευθερία έφερε μάλλον περιορισμούς και φρένα στη γλώσσα του σώματος, αν συγκρίνουμε με την εποχή που αναφέρεται ο ανώνυμος συγγραφέας.